Categoriearchief: concerten

Concert zondag 15 maart

BREATHLESS

Stefanie Liedtke – fagot
Reinier van Houdt – piano

Praxis III is geïnspireerd door verschillende gedichten uit Les Fleurs du mal van Baudelaire. De sfeer is donker en heel expressief. Study 1 bestaat uit 5 miniaturen, een soort etudes, die het fenomeen triller nader onderzoeken. De stukken Praxis III en Study 1 zijn speciaal voor Stefanie geschreven.

In Alvin Currans Inner Cities 9/11 reizen we door uitgestrekte parallelle werelden van harmonie, melodie, ritme en ruis. Hij componeerde Inner Cities in zijn woonplaats New York voor Reinier van Houdt en werd daarin onderbroken door de aanslagen op de Twin Towers. “…this music in no way narrates these events;… it reflects the hopelessness of our tragicomic campaigns of hope and utopias – utopias which are nevertheless just around the corner…”

In de Sequenza voor fagot van Berio is de meest in het oog springende eis het hele stuk ‘zonder adem’ te spelen. Een onmogelijke opgave omdat het stuk ongeveer 18 minuten duurt. Met de circulaire ademhaling, het op hetzelfde moment in- en uitademen, kan dit probleem overwonnen worden. De fagotsequenza is een grote zoektocht naar de grenzen van het instrument en het gebruikt alle mogelijke en onmogelijke technieken. Soms doet het aan als meditatie en dan weer meer als een gevecht.

Diverso il tempo is geïnspireerd op gedichten van Salvatore Quasimodo in Dare en Avere en gaat over onmerkbare tijd en het dansen van de tijd.

Dimitris Andripokoulos      Praxis III voor fagot en piano (2000)
Alvin Curran                           Inner Cities 091101 (2001)
.                              pauze
Seung-Ah Oh                         Study 1 voor fagot en piano (2005)
Luciano Berio                       Sequenza XII voor fagot (1995)
Jacob TV                                 Diverso il tempo, opus 51, voor fagot en piano (1991)

Stefanie Liedtke is een veelzijdig musicus, gespecialiseerd in zowel hedendaagse als oude muziek. Zij studeerde fagot en blokfluit aan conservatoria in Duitsland (Stuttgart, Freiburg) en in Nederland (Rotterdam en Utrecht). In 1992 won ze de tweede prijs bij de internationale competitie “Fernand Gillet”. Aan het begin van haar carrière werkte ze als eerste fagottiste drie jaar bij het Nederlands Ballet Orkest en een jaar in het kamerorkest Camerata in Athene. In de loop van de tijd richtte zij zich steeds meer op de moderne muziek. Zij richtte twee ensembles op: Palmós en Trio Kassandra, beide in 1999. Palmós begon als duo, fagot en piano, en breidde later uit met cello. Afhankelijk van de projecten werd incidenteel ook in grotere bezetting gespeeld. Voor Palmós gaf Stefanie samen met haar Griekse partner Lorenda Ramou meer dan 30 compositie-opdrachten veelal aan jonge nog onbekende componisten. Na 10 jaar sloot Palmós haar activiteiten af met de cd ‘Breathless‘ met werken van Berio, Skalkottas, Yun en Kyriakides.
Stefanie speelt nu regelmatig als soliste op festivals in binnen- en buitenland. Zij maakte deel uit van het Xenakis Ensemble en speelt bij de Ostravska Banda, Insomnio en het Wervelwind Ensemble. Ook treedt Stefanie op met verschillende barokensembles waaronder Eik en Linde.
Al meer dan 10 jaar speelt Stefanie regelmatig en met veel plezier muziektheater voor kinderen en geeft begeleidende workshops op scholen. Dit resulteerde de afgelopen jaren in o.a. de voorstellingen Toeters in Trammelant, Smak, en de kinderopera Jimmy.
Les geven deed Stefanie al tijdens haar studie, maar sinds 10 jaar geeft ze deze taak meer ruimte. Zij werkt veel met kinderen. Zij geeft niet alleen privélessen blokfluit en fagot, maar doceert sinds 2005 ook fagot bij verschillende Leerorkesten waaronder in Amsterdam-Bijlmer.

Reinier van Houdt studeerde piano aan de Liszt-Akademie in Boedapest en aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Hij ontwikkelde een fascinatie voor zaken die niet in een partituur te vangen zijn: kleur, timing, ruimte, geheugen, lichamelijkheid, ruis, omgeving – punten voorbij interpretatie en improvisatie. Hij verwierf een bijzonder repertoire, dat steeds tot stand kwam vanuit een persoonlijke zoektocht; hetzij uit samenwerkingen met componisten, uit speurwerk in archieven, uit het ‘componeren’ en ‘ensceneren’ van concertprogramma’s of uit een onconventionele studie van de klassieken.
Hij gaf premières van werk van o.a. Robert Ashley, Alvin Curran, Maria de Alvear, Charlemagne Palestine,  Francisco López, Kaikhosru Shapurji Sorabji, Michael Pisaro, Jerry Hunt, Yannis Kyriakides, Walter Marchetti.  Ook werkte hij met componisten als John Cage, Luc Ferrari, Alvin Lucier, Olivier Messiaen en Christian Marclay. Reinier van Houdt speelt in Current 93, dat onlangs een album uitbracht in samenwerking met Nick Cave, John Zorn en Antony Hegarty.  Ook is hij één van de drijvende krachten achter experimenteel muziek-collectief MAE/MAZE.
Hij speelde op podia als de Knitting Factory in New York, Queen Elizabeth Hall in Londen, DOM in Moskou, Setagaya Gallery in Tokio, Paradiso in Amsterdam, San Ildefonso in Mexico City, Apollohuis in Eindhoven, de New Library in Alexandrië Egypte, Mills College in Oakland, Music Gallery in Toronto, Volksbühne en HAU in Berlin en Kunstraum in Dusseldorf.

Concert zondag 15 februari


Marco Blaauw – trompet
Christine Chapman – hoorn
Bruce Collings – trombone
Melvyn Poore – tuba

Vier blazers van het befaamde Keulse Ensemble MUSIKFABRIK presenteren een programma met zeer recente werken – waaronder een werk van  Georg Friedrich Haas ter nagedachtenis aan de zwarte Amerikaan Eric Garner die afgelopen jaar de dood vond toen hij door de politie van New York in een wurggreep genomen werd. De première vindt op 8 februari plaats in de Philharmonie van Keulen (livestream op internet).

G.F. Haas – I can’t breathe, trompetsolo, 11 (2014) trompet
Liza Lim – Wild winged one, cornet solo, 9 (2007) hoorn
G.F. Haas – Einklang freier Wesen … 15 (1996) versie voor trompet, trombone en tuba
.                                               pauze
Rebecca Saunders – “Study Improvisation” on palette of sounds 10 (2015)
Melvyn Poore – Vor! 25 (2014) voor trompet, hoorn, trombone en tuba, alle vier met dubbele bekers

Haas schrijft over zijn ‘I can’t breathe’:

[…]  „I can’t breathe“ für Trompete solo, in memoriam Eric Garner beginnt – ziemlich traditionell – mit einem Trauergesang: eine freie Kantilene im zwölftönigen Raum. Dann verengen sich die Intervalle. Der Gesang wird immer mehr erstickt, zuletzt in einer Sechzehnteltonskala. Dieser sich verengende Trauergesang steht in einem Klangraum weiter Trompetentöne extremer Register und wechselnder Farben – vielleicht vorsichtige Symbole für jene Welt, aus der das Opfer gewaltsam gerissen wurde.
Den Tätern gebe ich keine Töne.
Die Aufführung erfordert zahlreich rasche Dämpferwechsel und langsame Veränderungen der Dämpfer. Dafür ist Marco Blaauws Doppeltrompete bestens geeignet […]

Sinds de oprichting staat Ensemble Musikfabrik uit Keulen bekend als een van de leidende ensembles voor hedendaagse muziek. Het ensemble oriënteert zich op artistieke innovatie en produceert in het bijzonder nieuwe, onbekende en vaak speciaal in opdracht van het ensemble geschreven werken. Het resultaat van die samenwerking met de componisten wordt door het ensemble gepresenteerd in meer dan 100 concerten per jaar zowel in Duitsland als elders, op festivals, in hun eigen serie “Musikfabrik WDR” en in radio-opnames en cd-producties.
De gastenlijst is lang, prominent en omvat musici als Mark Andre, Louis Andriessen, Stefan Asbury, Sir Harrison Birtwistle, Unsuk Chin, Péter Eötvös, Brian Ferneyhough, Heiner Goebbels, Toshio Hosokawa, Michael Jarrell, Mauricio Kagel, Helmut Lachenmann, David Lang, Liza Lim, Benedict Mason, Mouse on Mars, Carlus Padrissa (La Fura dels Baus), Emilio Pomàrico, Enno Poppe, Wolfgang Rihm, Peter Rundel, Rebecca Saunders, Karlheinz Stockhausen, Ilan Volkov en Sasha Waltz.

Marco Blaauw (1965) studeerde aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam en vervolgde zijn studie bij Pierre Thibaud en Markus Stockhausen. Marco: “Hedendaagse muziek hoorde ik voor het eerst als kind op de televisie. Ik zag hoe het publiek de handen achter de oren hield. Precies dat wilde ik ook – dat mensen zich inspannen en zich verwonderen over wat ze horen”. De keuze voor trompet was een praktische. “Ik ben in een dorp opgegroeid. Daar hadden ze een blaasorkest en ze hadden een trompettist nodig”. Zijn levensdoel: “Ik had steeds het beeld van een troubadour die iets nieuws verbreidt voor ogen. Dat wilde ik ook – met mijn trompet! . . . De trompet is in veel opzichten verwaarloosd. Mijn opgave is de techniek verder te ontwikkelen en componisten hiervoor te interesseren.” Het resultaat: werken van Richard Ayres, Martijn Padding, Gijsbrecht Roye, Isabel Mundry, Peter Eötvös en anderen geschreven voor en gestimuleerd door Marco; een intensieve samenwerking met Karlheinz Stockhausen, solistische optredens en . . . de musikFabrik.

Bruce Collings (Kansas City, 1957) is een uiterst veelzijdig trombonist die studeerde bij Steven Zellmer aan de universiteit van Minnesota en bij de onorthodoxe John Swallow aan het New England conservatorium in Boston. Sindsdien speelt hij in symfonie-orkesten en koperkwintetten waarbij hij een prijs ontving als kwintet-speler bij de internationale competitie in Narbonne en een positie verwierf als 1e trombonist bij de Bergische Symphoniker. Momenteel heeft hij als lid van Musikfabrik alle mogelijkheden de grenzen van zijn instrument te verkennen en de techniek verder te ontwikkelen.

Christine Chapman behaalde haar bachelor aan de universiteit van Mitchigan. Ze emigreerde in 1991 naar Duitsland toen haar de positie van eerste hoorniste bij de Hofer Symphoniker aangeboden werd. In 1996 verhuisde zij naar de regio van Keulen en werkt sindsdien freelance met tal van orkesten in Europa waaronder de NDR- en WDR-symfonie-orkesten, de Deutsche Oper Berlin, het Gürzenich Orkest Keulen en het Koninklijk Orkest van Antwerpen. Haar werk met Musikfabrik bracht haar in contact met het Ensemble Modern in Frankfurt waar zij een regelmatige gast is.

Melvin Poore onderzoekt de mogelijkheden van de schijnbaar onhandelbare tuba. Zijn ervaringen als ‘music director’ van het Birmingham Arts Lab lieten hem zien hoever de mogelijkheden boven die van een orkest uitgaan. “Zelfs als student,” schrijft hij “speelde ik bij voorkeur stukken die überhaupt niet voor de tuba geschreven waren”. Zijn experimenten met tape en elektronica brachten hem tot experimenten met de interactie tussen akoestische instrumenten en technologie. Hij geeft zijn ervaring als interpretator, componist en docent door als onderzoeksassistent aan het Salford College of Technology, als gast aan het Zentrum für Kunst- und Medientechnologie  in Karlsruhe en als visiting professor voor elektro-akoestische muziek aan het Royal College of Music in Londen.

Klik voor een interview met Marco over zijn visie op voor en inzet voor de Musikfabrik hier.