.

 .

Luc Ferrari (1929-2005)  36 Enfilades (piano & tape) (1985)

pauze

Alvin Curran (1938 – )  Dead Beats (2018)

LUC FERRARI : 36 ENFILADES
Luc Ferrari was een van de meest avontuurlijke componisten uit Frankrijk. Hij pionierde vele hybride muzikale vormen zoals hoorspelen, fieldrecordings, muziektheater, ‘oorcinema’, andere narratieve vormen waarin soundscapes, theatrale interventies, improvisaties, dagboekelementen een grote rol spelen.  Begonnen als musique concrète wonderkind verliet Ferrari eind jaren 50 de beroemde elektronische studio van Pierre Schaeffer om zelf thuis een radicaal nieuwe muziekpraktijk te ontwikkelen. Kort gezegd was zijn ideaal dat mensen geluidsopnamen zouden gaan maken van hun leven als aandenken, zoals men dat al langer met ‘kiekjes’ placht te doen. Ferrari’s veelzijdigheid en afkeer van gewichtigheid maakte hem een nogal onderschat componist. Hij was geïnteresseerd om werk te maken dat zo persoonlijk was dat het weer anoniem werd.
In 36 Enfilades verkent en repeteert een pianist een dossier van gevonden muzikale voorwerpen. Hij gaat door een stapeltje schetsen, onderwijl een geluidsband aan- en uitzettend waarop een anonieme componist clues heeft achtergelaten. De pianist probeert iets te reconstrueren van een ’tune’, een soort ringtone, maar onderweg speelt de band hem ook voortdurend zijwegen en dwaalwegen toe: synthesizer-passages, telefoongesprekken, heimelijke opnamen, fieldrecordings. Het geheel mondt uit in een onmacht, waarin een luide drone het geluidsbeeld openbreekt en band en piano niet meer van elkaar zijn te onderscheiden.

ALVIN CURRAN : DEAD BEATS
Alvin Curran was met oa Fredric Rzewski oprichter van Musica Elettronica Viva, een experimenteel gezelschap dat improviseerde, componeerde en zelf elektronische instrumenten bouwde.
In 2018 schreeft Curran Dead Beats voor Reinier van Houdt. Dead Beats (letterlijk: zij die platzak zijn) is een armeluis’ muziek – minimaal, uitgekleed maar nooit desolaat. Het boort juist de bizarre rijkdom aan van materiaal dat of slechts melodie,slechts harmonie, ritme of patroon is.
Er zijn ‘dead beats’, die iedere herinnering aan populaire muziek achterlaten op een wijdse vlakte van lege tijdsduur.
Er zijn harmoniën die worden getest in windtunnels, dan georganiseerd in koraalriffen die het oor schipbreuk laten leiden.
Er zijn melodiën of obsessieve ritmes. Er zijn arpeggios die worden vervormd door mathematica, melodieflarden en chotische uitbarstingen.
“All brought together in the black box of radical democracy, the piano

Reinier van Houdt werkte al in zijn jonge Jaren met bandrecorders, radio’s en verschillende snaaarinstrumenten. Hij studeerde piano aan de Liszt-Akademie in Boedapest en aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Hij ontwikkelde een fascinatie voor zaken die niet in een notatie te vangen zijn: klank, timing, ruimte, lichamelijkheid, geheugen, ruis en omgeving – alle zaken die zich ontrekken aan compositie, interpretatie en improvisatie. Hij verwierf een bijzonder repertoire, dat steeds tot stand kwam vanuit een persoonlijke zoektocht; hetzij uit samenwerkingen met componisten, uit speurwerk in archieven, uit het componeren en ensceneren van muziek performances of uit een onconventionele studie van de klassieken.